Akreple yelkovanın üstüste altalta gelmelerine bir bakıma hasret gidermelerine 10 dk kala gecenin sessizliği içime işlemiş hissiyatımın tercümesi olarak yüreği kadar bölünmüş bir o kadarda kareli boş bir sayfaya karalıyorum.Kulağımda ritmine ayak uydurabileceğim kadar hareketli bir melodi olsa da ben durgun ben üzgün ben sessiz bastıra bastıra bu cümleleri yazıyorum. Parmaklarım uyuşuyor ,ağrıyor belki ama ben yine yazıyorum. Kendimi ifade edebilmenin en güzel yolu belki bu şakacı bilek ağrısı.

Yazmanın en keyifli en güzel yanı bazen ben benden çıkıyorum yaa başkakimliklere bürünüp onların acılarına sevgilerine tercüman oluyorum işte diyorum hissiyatın doruklarındayım.
Karalamanın bir başka güzel tarafı ise içsel durumun en güzel dışa vurulmasıdır.
Yazmak özgürlüktür bir bakıma onurlandırmaktır kendini. Yazıyorsan yaşıyorsundur yazıyorsan hayata insanlara dair söyleyebilecek çok lafın vardır demektir. Afili yalnızlık kulağımda çalarken içime bir sen oturduki bilemezsin. “Ölsem ölsem ölsem hemen şimdi “diye yankılanırken kulağımda acılar aşklar gözlerimin önünde geçiverdi belirsiz bir aşk belirsiz bir yalnızlığın baş kahramanı oldum adı bende gizli aşkların hepsini hatırlayarak. Bitiyorum her nefesinde dedikçe bende bitmişim şairinde belirttiği gibi ömrümün en uzun ömrümün en kısa aşklarını yaşarken , hayat başkalaşırken ben aşklaşmış ben aşklaşırken hayat acımasız…Yelkovan ile akrebin aşkı sonsuz. Bilincindeler buluşacaklarını bilincindeler
kucaklaşacaklar ebediyete kadar. Tüm kentsel aşklara inat sonuna kadar gidecekler..

kış soğuğu içime işlerken gecenin bir vakti yazılmış içsel karalama…tarihler : 6/1/2007