Hayat gidiyor bir hengamenin içinde. Akşam yatıp sabah kalktığımda yeni bir günün benim için hiçbir anlamı olmuyor şu zamanlarda.

Zamanın bir anlam ifade etmediği, tek aktivite olarak takvim yapraklarını kopardığım, ki onu yapmak bile içimi sızlatıyor, bir yaşama telaşı içindeyim. Bekleyişler ne kadar sürer, ne ile biter, neler olur bana ,tam bir bilinmezlik ama herşeyin belli olduğu günleri özlüyorum. Şu blogta olmasa ne yapardım bilinmez. Gidenler arkalarına bile bakmadan koşarcasına gözden kaybolurken biz beklemeye devam ediyoruz bu şehri. Kim bilir belki de uzaklara gitme vakti gelmiştir. Geleceğe dair hedefleri bir kenara atıp öylesine yaşama telaşına düşmek gerekir. Büyük düşünüp küçük yaşamak gerekir kim bilir. Yol nereye götürür bilinmez ama bu yol beni uzaklara götürecek gibi. Ya kalabalıklar içinde kaybolacağım ya da kalabalıkların sesi olacağım. Sessiz sakin bekleyişlerim uzaklara gitmek için kocaman bir dua aslında. Gel artık o kutsal vakit. Gel de bitsin artık bu belirsizlikler.