Bu ne biçim hengamedir anlaşılmaz. Teorinin pratik hale dönüştüğü öyle kimsenin kimseye bedavadan para vermediği vahşi kapitalizmi desteklememe rağmen damarlarımda hissettim birkaç haftadır.

Çalışmak, çalışmak ve çalışmak biraz da eve gelip uyumak. Tek yaptığım olgu bunlardan oluşuyordu ömrümde. Dünyayı kurtarma telaşı ve heyecanı yaşarken içimde şimdi bir ofiste finans sektörünün bir neferi olarak dünya yerine kendi paçamı kurtarmaya çalışıyorum. Yerleşik yabancı modundan farkında yabancı moduna geçiyorum. Birşeyler dikkatimi çekiyor ama onlarda gelip geçici. Sadece 5 saniye sürüyor farkındalıklar sonra yoluma devam ediyorum. Bu şehrin en fazla kattığı şey gözlem kabiliyetimi arttırmasıdır herhalde. Yeni şeyler, yerler belkide yüzler tanıma telaşıdır. Konu buraya nasıl geldi pek bir fikrim yok. Fonda hareketli bir şarkının ki kendini pek sevmesemde bu şarkısını seviyorum(britney spears-break the ice) gazına gelerek yazıyorum birşeyler. Kulaklarımdan beynime oradanda ruhuma işleyen bu melodi sağlam etkiliyor insanı. Yazdıkça yazasım isyanım olan herşeye küfredesim geliyor. Listem çok kalabalık olduğu için bu konuyla ilgili fikirlerimi belki sonra anlatırım.Bir türlü asıl konuya gelemiyorum aslında yukarıda yazdıklarım biraz fikir vermiş olabilir. Kendimi çok ihmal ettim bu aralar. Hayat gayesi ekmek parası vs. tarzında arabesk cümleler kurmak bu bloga biraz ağır gelebilir ama hakketende öyle. İş hayatı insanı herkesten soyutlatabiliyor. Göz hiçbirşeyi görmeyebiliyor. Ne bileyim işte ihmal ediyor insan kendini. Uzun süre oldu kitapların arasına gömülmeyeli. Maaşımla hemen bir kitap olacağım 🙂 kendime sözüm var zaten. İhmal etmemek gerek hiçbirşeyi sorumlulukları bilirken aslında en önemlisi her daim varlığımızı hatırlayıp ona göre hareket etmek gerekir. Gecenin kasveti içime işlemişken burada son noktayı koyayım bari. Bundan sonra bir köşe yazarı edasıyla yazılarıma devam edeceğim. Biraz benden biraz üniversite yıllarım boyunca dirsek çürüttüğüm dış politikadan biraz da hayattan.