Bugün akşam saatlerinde ajanslara Dolores namı diğer The Cranberries grubunun solistinin 46 yaşında öldüğüne dair bir haber düştü. İçim sızladı ve gerçekten çok üzüldüm. Ortaokul-lise zamanlarım aklıma geldi. Ağlamaklı oluyor insan. Gece yatağın altında nefes almakta zorlanırken Manisa FM’de Mustafa’yı dinlerdik. Mutlaka çalardı veya birileri istek parça olarak isterdi Cranberries’ten. Gençliğim aklıma geldi yaşlandığımızı bir kez daha anladım.

Bir grup düşünün öfkenizi, aşkınızı, hayata karşı haykırışınızı farklı şarkılarda dile getirebiliyorsunuz. Ağlamaklı olmakla asi olmak içinizde volkanların patladığını hissediyorsunuz. Ayın gel-git hali gibi. Belirsiz ama durmaksızın akıp giden hayat gibi.

Böyle etkilere sahip iken The Cranberries bizim kuşağın hangi tür dinlerse dinlesin mutlaka bildiği bir gruptu. Popçusu, rockçısı, metalcisi, rapçisi yani herkesin buluşabildiği tek gruptu belki de. Rock tarihinin de en iyi vokallerinden biri olan Dolores artık hayatımızda yok. Yeni şarkılar yok , yeni besteler yok. Zombi ile hayatımıza giren Dolores ile birlikte gençliğimiz de geçip gidiyor. Hatıralardan silinen bir anı daha ekliyoruz zihnimize. Gençliğimizi “Zombie, Ode to my family, Salvation, Promises, Animal Instinct, Just my imagination ve dahası” ile süsleyen Dolores 46 yaşında hayata gözlerini yumarken bir kere daha bizleri etkiliyor.

İnsan bir kere daha anlıyor şu kısa ömrümüzün anlamsız ihtiraslar, hırslar peşinde koşmamanın gerektiği. Bir bakıyorsunuz herşey uçup gitmiş bu dünyadan göçüp gitmişsiniz…