Adını bile anlamadığım bir şarkıda insan hüzünleniyorsa çok derdi vardır yüreğinde. Bende aynı hissiyatı taşıyorum zihnimin en ücra köşelerinde. Gözlerimi kapatmış etnik müziğin tinsel melodisine kendimi kaptırırken bu yazıyı yazıyorum kafam bir sağa bir sola kocaman bir iç çekiyorum.

Bu geceler hep karanlık olmaya başladı, yanımda sağımda solumda kimsecikler yok artık. Herkes yaşamın bir ucundan tutunmaya çalışıyor bende saman kağıdı ders kitaplarına. Hayatın iktisadı ile uğraşıyorum bir o eğriden diğer eğriye çizerken hayatımı kaçırdığım aşkları, uzaktaki sevdaları hepsini kaçırıyorum. İnsan hayattan eşit derecede nasiplenmiyor, allaha şükretmeyi biliyoruz ama hep içimizin bir köşesinde neden daha fazla değil diyede iç geçiriyoruz. Nede olsa insan doğası bencil, aç gözlü değilmidir. Tüm bunları düşünürken içimdeki bu yazma tutkusu depreşiyor ama bende ne aşk var ne sevda yanığı ne de uzak diyarlarda bıraktığım sevgili. Bu sefer kendim için yazıyorum galiba kendime yaşadıklarıma benliğime yazıyorum gözlerimde billur tanesi göz yaşı olmadan başım dimdik gelecekten umutlu, ve mutlu. Ders kitaplarına gömülmüş, soyutlanmış, horlanmış, bıkmış içsel sevdalardan içsel yalnızlaşmalara doğru giden bir hayatın mimarından. Hayat iniş ve çıkışların toplamıdır hani ya, gidişim henüz gerçekleşmedi biliyorum ama dönüşümün muhteşem olması için biriktirmem gereken çok şey var.

29 Aralık 2007 00:58 ( Öyle şarkılar varki insanı düşünmeye sevk eder. İşte ben bu gece onu yaşadım…)