Ne zaman Ankara’ya dair bir şeyler duysam içimde yazma sevinçleri oluşur. Yaşamışlık değildir Ankara ile ilgili hissettiklerim, yaşanmışlıklardır Ankara’yı hatıralarımda biriktirdiğim.
Kapkara memur kokan binalar, kasvetli kalabalık günlerde aklım billur bir mutluluğu kovalarken, yürüdüğüm zamanlar aklıma gelir. İçimdeki yaşama sevinçlerini seninle paylaştığım, takvim yapraklarında her ne kadar kısa olarak görünse de ömrümün en uzun zamanlarını yaşadığım hatırlarım; Kızılay gezmeleri, durakta beklemeler, soğuğa rağmen içimin erimesi sen ve yine sen. Ankara herkesi bir yerinden yakalamıştır bu hayatta kimse bilmez neden Ankara’yı bu kadar çok sevdiğini.
Yaşadıklarıdır o kasvetli günleri gökkuşağı renkleriyle değiştiren, Ankaradır tüm bu güzellikleri bahşeden. Uzun zaman oldu aslında, çok vakit geçti yaşanmışlıklara dair ve ben ne zaman Ankara’ya gitsem hep karın yağmasını bembeyaz örtünün her tarafı kaplamasını dilemişimdir. Yaşadığımız tüm anıların üstüne örtülsün diye. Senin ve hatıralarının acısını hissetmemek için. Seni ve sana dair her şeyi artık hüzün makamında hatırlamamak için. Seni, beni aslında herşeyi …
Ankara nazlı şehirdir… tam tuttum dediğin anda kaybediverirsin insanları. sanki insanların yüzü farklı içi farklıdır.. günü gecesi ayrıdır kaldırımların. kaldırımlar gibi soğuk kalmıştır sanki yürekleri insanların. insan tanıyamamaktan insan tanımaz olursun bazen… korkun seni bazen onlardan yapar kendine bile yabancılaşırsın.. sevdaları da farklı bu şehrin… içini açsan olmaz açmasan sen yarım kalırsın…
doğuda birkaç günüm bana ailemin neden farklı olduğunu daha ii anlattı. metropolün insanımızı getirdiği durum açıkça ortada gibi. “istanbul” yazını çok beğendim… ankara da farklı değil aslında verdiği hisle ankaralı biri olarak söyleyeblirim bunu. ama her nazlı varlık gibi bağlar kendine bu şehir seni… dikkatli ol:)